Arusha, ununuzi binafsi en zo rood als een kreeft!

Het duurde even, maar hier is mijn volgende verslag van mijn avonturen hier in Tanzania.

Donderdag (12 maart) was officieel mijn laatste dag op de afdeling (SICU B), omdat ik ook twee weken ben gebleven op afdeling A wilde ik graag nog een week extra blijven. Na het regelen met Adellaida (onze supervisor) kon ik gerust het 'weekend' in met het idee dat ik nog een weekje langer bleef op de afdeling. Op de afdeling liggen diverse mensen met brandwonden (verschrikkelijk om te zien en ruiken... maar erg leerzaam!).

's Avonds bestelden we Chinees. Na meerdere pogingen was het eindelijk gelukt. Wilke belde met de vraag hoeveel de bezorgkosten waren, waarop de Tanzaniaan antwoordde '' Is this the menu???'' met het geweldige accent van hier hahaha. Uiteindelijk kregen we een sms, waarin stond dat de verbinding erg slecht was (beetje vreemd). Op de gok ons meun besteld en het zou 15 minuten later gebracht worden bij ons huisje (15 minuten Tanzaniaanse tijd -> het werd 1 uur en 15 minuten waardoor we pas om half 10 konden eten). Nadat het eten was gekomen konden we aanvallen, het was oké maar het Chinese voedsel van Nederland is toch wel véél beter!

Vrijdags hebben we de wekker niet gezet (normaal 06.20!) en hebben we onze kleding weer gewassen (wordt steeds gezelliger met die volle waslijntjes :p).

Aan het begin van de avond gingen we naar het treinstation met een hele groep (+/- 25 mensen) met een afgehuurde Daladala. Dit was onze eerste locatie van de 'kroegentocht'. Het station was afgelegen en er reden geen treinen (zoals verteld in een eerder verslag). De mensen zaten op het perron met plastic stoeltjes, de geitjes liepen over de rails en je kon ondertussen genieten van het uitzicht -> de Kilimanjaro! Daarna zijn we naar Pamoja gegaan (restaurant/bar), hier moesten we bijna 2 uren wachten voor de meest simpele maaltijden (hamburger, tosti met varkensvlees) waardoor mijn stemming helaas al wat inkakte... Daarna zijn we nog naar 3 andere barretjes/kroegen geweest en we hadden onze vriend Thierry van de Theater meegenomen (hij zag dubbel na 3 biertjes, hahhaa!). We hebben goed op elkaar gepast en zijn met zijn allen weer terug gegaan na een gezellige avond.

Zaterdag hebben we lekker weekend gevierd en hebben we onze kamer opgepimpt met coole Swahilische woorden en plaatjes uit de Nederlandse tijdschriften die we meegenomen hadden (nu wordt de kamer toch iets meer eigen).

Later zijn we met de meiden uit Nederland (Nynke en Marije, die de dag ervoor net waren aangekomen) en Yannick (Duitse student) uiteten geweest bij Deli Chèz. Zoals een gewoonte van ons hadden we weer eens onze stekkerdoos mee om alle telefoons te kunnen opladen (omdat de stroom hier niet continu aanwezig is).
Na het eten zijn we richting de Nakumat (de supermarkt) gegaan en werd Wilke zijn Iphone bijna uit zijn handen gejat door een motorrijder... Gelukkig was dit een waarschuwing en hoefde hij (nog) niet mobielloos te leven! Eenmaal bij de supermarkt bleek hij al gesloten te zijn. De medewerkers waren gelukkig zo aardig om de winkel weer te openen en we konden met zijn zessen nog even privéshoppen, hahhaa. Erg bijzonder dat dit kan allemaal!

Zondag 15 maart zijn Wilke, Juliët, Yannick en ik om 08.30 vertrokken naar Arusha. We maakten een busreis van ongeveer 90 minuten voor maar 3000 Shilling (dat is €1,50! Hier kunnen de bussen uit Nederland nog wat van leren in plaats van de €4,- dalkaartjes...). Tijdens de busreis lekker gelachen met Juul die zich aan het uitleven was in haar 'Wrech this journal'.
Eenmaal in Arusha bleken veel winkeltjes gesloten (we dachten dat het wel open zou zijn, omdat Moshi-city ook open is op zondag en Arusha een grotere stad is dan Moshi).We hebben geluncht en zijn naar de Masai markt geweest (die net was afgebrand, doordat iemand de markt in de fik had gezet). De mensen die nog spulletjes hadden probeerden nu weer een nieuwe markt te beginnen (ik kocht een te koele leren olifant sleutelhangertje en een paar armbandjes). Ook hadden we een man ontmoet, hij was erg vriendelijk en liep steeds met ons mee. Toen we even stil stonden en we het over mijn auto en mijn hobby paardrijden hadden (in het Engels, omdat Yannick mee was) voelde de man zich bedreigt en werd erg boos. Hij dacht dat we over hem aan het praten waren (totaal niet het geval) en hij maakte duidelijk dat we hier de doodstraf voor konden krijgen in Amerika... (hmmmm leer Engels meneer)!

Bij thuiskomst bleek dat iedereen stroom had, behalve wij! We kookten bij Yannick en de spaghetti was nog niet zo goed gelukt (met een heerlijke salade erbij :D).

Maandag kwam ik weer op de afdeling en iedereen was erg blij me te zien, omdat ik nog een weekje bleef. De overdracht werd gedaan en de dagelijkse handelingen werden uitgevoerd (bedden verschonen, wondverzorging, medicatie).

's Middags hadden we nog steeds geen stroom wat erg frustrerend was. Echter bleek dit op te zijn (is prepaid) doordat we de boiler zoveel gebruikten. We hadden ruim 100 units in 2 weken opgemaakt (normaal kun je daar 6 weken mee...). Het probleem werd opgelost door Grace onze housekeeper en zij haalde nieuwe stroom voor ons. Grace was bij ons thuis en heeft ook nog de held uitgehangen met een bezem, ze doodde de muis die in Wilke zijn bergpattas zat. Echter deed de stroom het later nog steeds niet en toen bleek de stroom op de compound geheel weg te zijn...

Na wat geduld sprongen plotseling de lichten aan en konden we lekkere tomatensoep koken (met mama's laurier blaadjes vanuit Nederland!).

Dinsdag was een spannende stagedag, er vond een reanimatie plaats en ik mocht helpen!!! Het vreemde was wel dat de AED van de afdeling weg/stuk was en het 15 tot 20 minuten duurde voordat er een ander kwam. Echter één arts wist hoe hij de ouderwetse strijkijzer AED moest gebruiken en gaf uitgebreid instructies aan de omstanders (andere artsen, verpleegkundigen en mij). Een vreemde gewaarwording, omdat je midden in een reanimatie zit... Na de tijd was ik wat in shock, maar de patiënt overleefde het! Helaas hoorde ik de volgende dag dat de patiënt dezelfde middag alsnog was overleden.

's Middags ging ik met Juul zwemmen en de aapjes zaten op 1,5-2,5 meter bij ons vandaag. Erg indrukwekkend, maar een vrouw die langs rende (aan de andere kant van de heg) werd aangevallen door een aapje en Juul en ik zagen de stenen door de lucht vliegen die de persoon aan het gooien was naar de apen (beetje zielig, maar we konden onze lach niet inhouden!).

Woensdag heb ik de brandwond (bijna over het hele lichaam) van een jong kindje verzorgt. Ik vond het verschrikkelijk! Het kind schreeuwde het uit van de pijn (bloed spoot nog net niet uit de open wond) en het enige wat de moeder deed was schreeuwen tegen het kindje, dat het kindje niet zoveel lawaai moest maken. Het gejammer en gehuil ging door merg en been en ik stond bijna te huilen naast het kindje terwijl ik de wond aan het verzorgen was (zo zielig!). Ondertussen probeerde ik het kindje te troosten, maar ik moest doorgaan van de verpleegkundige, ik had nog niet eens de wond aangeraakt (oftewel het kindje schreeuwt gewoon -> zo kwam de opmerking over). Ik was blij dat toen het klaar was, maar dit wil ik niet weer doen, vreselijk vond ik het!

Na stage zijn we direct Moshi-city ingegaan. Hier hebben we geluncht en daarna boodschappen gedaan (die supermarkt leeft van ons geloof ik!). We hadden tassen vol en belden onze vriend Alfred de taxi chauffeur.

's Avonds gingen we naar El Rancho (het eten is bij dit restaurant gewoon te lekker!).

Donderdag was mijn laatste stagedag op SICU B. Iedereen vertelde van alles tegen mij (''we love you'', ''we gonna miss you'', ''you are a very good mzungu, very hard worker'', ''are you coming back and say hello to us?'').
Zoals beloofd bracht ik pennen mee voor de afdeling en iedereen was als een kind zo blij. Ook de arts wilde er een en maakte in ruil voor de pen een hele reeks aan foto's van mij en de collega's! Het was een warm afscheid, ondanks dat ik er maar voor twee weken was. Ze klapten voor me (''traditional claps'') als blijk van waardering.

Bij thuiskomst ben ik bezig gegaan met school totdat we moesten dineren.
's Avonds aten we brood met een gebakken ei (met KAAS!!! de Zweedse huisgenoten hadden twee plakjes laten liggen). Echt genieten!

Vrijdags zijn we naar Lake Chala geweest (een prachtige plek). We spraken af om 09.00 uur en hadden een eigen Daladala touringsbusje die onze hele dagtrip verzorgde (de reis, de lunch en de wandeltocht richting het dal/meer). Het uitzicht was adembenemend en het water zo mooi blauw! Toen we bij het meer aankwamen hebben we eerst geluncht en daarna zijn Wilke, Juul, Yannick en ik er met een aantal kajaks ervandoor gegaan. Het meer ligt op de grens van Tanzania en Kenia. Dus we hebben even flink doorgepeddeld om natuurlijk te kunnen zeggen dat wij ook in Kenia zijn geweest :D.

Bij thuiskomst bleek dat de zon zijn werk iets te goed ha gedaan en we waren zo rood als een kreeft, vooral Juul en Wilke (door het kajakken, ondanks het insmeren). We zochten verkoeling want het lijkt erop dat het bekende regenseizoen is begonnen. We stonden buiten in de regen in bikini en zeepten ons in, zodat we vervolgens achter elkaar aan onder de douche door konden rennen (zo waren we lekker snel klaar, hahaaa).

's Avonds viel de stroom een aantal keren weg waardoor we het opgaven om nasi te maken. Het werd een broodje kip, mayo en komkommer en broodje tonijn, mayo en komkommer. Erg lekker (maar na het eten kwam de stroom weer terug)!

Zaterdags hebben we weinig gedaan, we zijn wezen uitrusten bij de Honey Badger Lodge, want we waren kapot na de slechte nacht (door onze verbrande huidjes...). Best luxe allemaal en heerlijk eten.

's Avonds waren we van plan om naar een karaoke bar te gaan, maar zijn uiteindelijk toch thuisgebleven en hebben een aantal afleveringen van Divorce gekeken (seizoen 1 is uit!).

Volgende week schrijf ik verder over de afgelopen twee weken, want ik moet nu slapen. Na de deadlines van vanmiddag besloten we namelijk wat leuks te plannen voor ons lange paasweekend (tot dinsdag!). De backpacks zijn gepakt en we zijn van plan om richting de kust te gaan (6 uren reizen), hoe en wat weten we niet echt, omdat we net te horen kregen dat het hotel volgeboekt was. We gaan een avontuur beleven die morgen ochtend om 05.30 start!

Usiku Mwema